Προσωπικά ενθουσιάζομαι όταν σε ένα σπίτι, ή σε αντικείμενα υπάρχει συνδυασμός εποχών, και εδώ είναι οι εποχές βρίσκονται στα δύο άκρα της ιστορίας και του μοντερνισμού. Το σχήμα του σπιτιού αυτού έχει την πιο αρχαία μορφή, το πιο αρχέγονο σχήμα, με το τετράγωνο, ή παραλληλόγραμμο σώμα και την επικλινής σκεπή, μόνο που δεν βλέπουμε σκεπή αλλά μία εσκεμμένη σχηματοποίηση της οροφής σαν κεραμοσκεπή και η νεωτερικότητα απορρέει μέσα από την μονολιθικότητα του κτίσματος. Το μονολιθικό το κάνει συμπαγές και όμως, έτσι κατάλευκο όπως στέκει στην ύπαιθρο πάνω από την πόλη Leiria της Πορτογαλίας, μοιάζει με χάρτινο, που θα το σηκώσει ακόμη και ένα απαλό αεράκι. Αυτό είναι απλότητα, μια απλότητα που περνάει και μέσα σε όλους τους χώρους.
Αυτό που κάνανε οι αρχιτέκτονες Manuel Aires Mateus, αν δεν είναι αριστούργημα, τότε σίγουρα είναι συναρπαστικό και εντελώς καινούργιο, κάτι που δεν αφορά μόνο το λευκό κτίσμα με την αρχέγονη μορφή του σπιτιού, αλλά και την εσωτερική διαμόρφωση, όπου στο σπίτι που φαίνεται είναι όλοι οι κοινόχρηστοι χώροι, ενώ τα υπνοδωμάτια βρίσκονται κάτω από την γη με το καθένα από αυτά να έχει προσωπική βεράντα. Οι τρύπες που φαίνονται στο έδαφος είναι οι βεράντες των υπνοδωματίων που περισσότερο χρησιμεύουν σαν πηγές φωτός για τα δωμάτια.
Φωτογραφίες: Fernando Guerra, Sergio Guerra