Από τα μέσα του 19ου αιώνα και μέχρι τα τέλη του, το Παρίσι δέχτηκε την μεγαλύτερη αρχιτεκτονική παρέμβαση. Τα κτίρια διαμορφώθηκαν έτσι ώστε να του δώσουν τον μοναδικό χαρακτήρα που έχει και σήμερα. Με επικεφαλή τον βαρόνο Haussmann, αυτός ο εκσυγχρονισμός δανείστηκε το όνομά του, και σήμερα, όσοι αναφέρονται σε αυτό το χαρακτηριστικό ύφος λένε: στυλ Haussmann. Το τότε σχέδιο αναδιάρθρωσης του Παρισιού αφορούσε τις προσόψεις των κτιρίων, οι οποίες έχουν μείνει ίδιες και σήμερα στο κέντρο της γαλλικής πρωτεύσας, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και για το εσωτερικό αυτών των κτιρίων, ή διαμερισμάτων (και για να μην μείνει κενό από λογοτεχνικές αναφορές αυτό το άρθρο, θα πω ότι αυτά τα κτίρια μου θυμίζουν το βιβλίο του Ζωρζ Περέκ: «Ζωή, Οδηγίες Χρήσεως), όπως το διαμέρισμα το σχεδιασμό του οποίου επιμελήθηκαν οι Frank Michel και Violeta Lekutanoy (SpaceSmith), από την Νέα Υόρκη εισάγοντας έναν μοντερνισμό που, βλέποντας τον από μέσα, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι έχει τέτοιο περίβλημα, ακόμη και τα ανοίγματα έχουν καλυφτεί για να μην φαίνονται τα μικρά παράθυρα του κτιρίου. Πάντως οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε, ότι διατηρούν μία παριζιάνικη ατμόσφαιρα, η οποία νομίζεις ο,τι θα χαθεί μέσα στα χρώματα, αλλά τελικά μένει ανεπηρέαστη. Για ένα αμερικάνο η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει περισσότερο αρτ ντεκό, παρά Παρίσι. Αυτό όμως τελικά που έχουν καταφέρει είναι να επιβάλουν έναν ήπιο μοντερνισμό, ή μια καθόλου παρωχημένη διακόσμηση με αναφορές σε κάτι το περασμένο.
