Στο Μέρυλαντ αυτή η βίλα, αρχικά είχε χτιστεί το 1961 και ήταν, μέχρι το 1989 που το πήραν οι τωρινοί ιδιοκτήτες, ένα αρχοντικό με βαρύ γεωργιανό ύφος. Το 380 τετραγωνικών μέτρων κτίσμα, συν 333 τετραγωνικά το υπόγειο και η σοφίτα, μετατράπηκε, κάτω από τις οδηγίες του αρχιτέκτονα Mark McInturff, σε ένα εργοτάξιο που κανείς δεν περίμενε ότι θα τραβήξει τόσο σε χρόνο. Οι εργασίες που ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ολοκληρώθηκαν είκοσι χρόνια μετά. Πέρασαν δηλαδή σε νέο αιώνα και παρέδωσαν το σπίτι μέσα στο 2010 με τα παιδιά της οικογένειας, που ήταν βρέφη όταν ξεκίνησε το σπίτι, να έχουν ενηλικιωθεί.
Δεν ήταν λίγα όμως αυτά που κάνανε, ξεκινώντας από το γκαράζ που έγινε εκ νέου σε άλλη θέση από εκεί που ήταν, ενώ το παλιό μετατράπηκε τώρα σε ένα οικογενειακό δωμάτιο. Στη συνέχεια σχεδίασε την πισίνα, φτάνοντας αισίως στο 2006 όπου πέρασε στην άλλη πλευρά κάνοντας ένα περίπτερο, σε ακολουθία με το κυρίως κτίριο, όμως ξεχωριστό.
Στο εσωτερικό ο ιδιοκτήτης ήθελε ασιατικό ύφος, έτσι χρησιμοποίησαν το φυσικό ξύλο, πάτωμα από ασβεστόλιθο και χειροποίητες κατασκευές από έλατο που λειτουργούν σαν διαχωριστικά από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Το μάτι καθώς διαπερνά αυτά διαχωριστικά δίνουν μια πολυεπίπεδη διάσταση, κάνοντας τον χώρο ταυτόχρονα και μεγάλο και μικρό.
Το δυσκολότερο ήταν ο διαχωρισμός και η κατανομή των χώρων καθώς έπρεπε μέσα τους να συμπεριληφθούν αίθουσες μασάζ, χαμάμ, γυμναστήριο (τα οποία μπήκαν όλα στο ίδιο επίπεδο στο υπόγειο). Υπνοδωμάτιο και μπάνιο σε άλλο επίπεδο και μια γαλήνια αίθουσα διαλογισμού που έπρεπε να απομονωθεί και έτσι αφιερώθηκε σε αυτήν το ψηλότερο σημείο του σπιτιού.
Το 2008 είχαν έρθει σε τέτοια φάση οι εργασίες που ήταν πλέον έτοιμοι να περάσουν και να τελειοποιήσουν το κεντρικό τμήμα του. Εκεί θέλανε να συνδυάσουν επίσημους και καθημερινούς χώρους, συμπεριλαμβανομένων σαλόνι, τραπεζαρία, βιβλιοθήκη, καθιστικό και κουζίνα, σε ένα απρόσκοπτο και συνεκτικό σύνολο.
Στο καθιστικό χώρισαν το χώρο σε περιοχή τηλεόρασης και περιοχή που μπορεί κάποιος να καθίσει και να απολαύσει την θέα έξω. Η αρμονία των χρωμάτων μεταξύ των δύο χώρων τα κάνει να μοιάζουν σαν αν είναι ένα και το αυτό. Ο χώρος δεν είναι ασφυκτικά γεμάτος και μπορεί να είναι φιλόξενος για πολλή κόσμο.
