Έχουμε δει σπίτια με υψηλό design ή χαμηλό. Σπίτια μεγάλα ή μικρά. Αρχιτεκτονικά αριστουργήματα ή μετριότητες. Σπίτια ακριβά ή φτηνά. Αυτό που δεν είδαμε είναι σπίτια με πολιτισμό, και το βρήκαμε σε ένα Ελληνικό σπίτι στην Αθήνα. Χωρίς να χαρακτηρίζω τα υπόλοιπα, σπίτια αγρίων, δράττομαι από την απροσμέτρητη πολιτιστική αναφορά μέσα από τους πίνακες και τα αντικείμενα για να διαχωρίσω και να εστιάσω στην ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητα αυτού του σπιτιού.
Η κατανυκτική ατμόσφαιρα που υποδέχεται όσους εισέρχονται, όπως τους καλεσμένους σε αυτή τη γιορτινή μέρα, για τη δημιουργία της οποίας συμβάλουν τόσο η βραδινή ώρα που είναι φωτογραφημένο, όσο και τα κεριά που χρωματίζουν τον χαμηλό φωτισμό, δεν αποτελεί τμήμα ενός καλού σκηνικού, αλλά απορρέει από ένα πνευματικό γινόμενο στο οποίο συμμετέχουν τόσο τα έργα ζωγραφικής, όσο τα βιβλία, αλλά και τα αντικείμενα με τα έπιπλα. Η θέση των πραγμάτων δεν είναι ένα εφήμερο απάγκιο, αλλά δημιουργεί ένα σταθερό σοφιστικό Status quo, απαραβίαστο από τα κελεύσματα και τις μετατροπές των καιρών. Ένα τέτοιο διαμέρισμα, που φανερώνει τη μεστή τοποθέτηση του ιδιοκτήτη του απέναντι στη ζωή, σε εποχές που βρίσκονται πάνω στη ρωγμή του χρόνου μπορεί να αποτελέσει την αθέατη ζεύξη μεταξύ ενός χαμένου Εγώ και ενός στιβαρού προσανατολισμού.
Πέρα όμως από την τόσο καθοριστική παρουσία τεχνών και γραμμάτων, δεν είναι ένας παγερά ακαδημαϊκός χώρος, αντίθετα εκπέμπει έναν θηλυκό ρομαντισμό, μια ασύστολη ζεστασιά που αγκαλιάζει τους παρευρισκόμενους ψυχή τε και σώματι, κάνοντάς τους κοινωνούς ενός εύρωστου ζωικού πάθους που πηγάζει από την εμπειρία της ζωής, αλλά και τον προσανατολισμό του γίγνεσθαι. Θα μπορούσε να είναι το σπίτι της Simone de Beauvoir με τις ιστορικές και εποχιακές παλινδρομήσεις να γαντζώνονται αποκολλώντας κομμάτια πεποίθησης ώστε να βρουν την χαμένη πορεία.
Θα μπορούσε να είναι και το σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα, ή μιας εύπορης Λωξάνδρας, γιατί όπως και ο ελληνισμός, έτσι και αυτό το διαμέρισμα στέκεται, με σταθερά πόδια, πάνω στα σύνορα δύσης και ανατολής παίρνοντας από τη γοητεία και των δύο. Οι πίνακες κατανεμημένοι θεματολογία επισημαίνουν πως τίποτα δεν είναι τυχαίο εδώ μέσα, με την αβρότητα και την πολυτέλεια να απλώνονται σαν εστιακή αύρα μέσα από τις ακριβές στόφες, τα μουαρέ βελούδα, όλα σε floral μοτίβα, ή ethnic αναφορές.
Τα έπιπλα είναι μία από τις καλύτερες συλλογές που μπορούν να χαρακτηρίσουν ένα αρχοντικό του περασμένου αιώνα και η παλαιότητα τους δεν δημιουργούν μία τεχνητά vintage ατμόσφαιρα, αλλά επικυρώνουν την διαχρονικότητα που είναι υπεράνω στυλ και μοντερνισμού, που μπορεί να αποτελέσει την σταθερή αναφορά του ζην και του ευ ζην.
Τα διαφορετικά, νομαδικά χειροποίητα χαλιά προσυπογράφουν τόσο την τέχνη όσο το ethnic, αλλά και το ανατολίτικο και οδηγούν τα βήματα προς το αίθριο που το έχει κερδίσει η ανατολή με αρμένικες, μαροκινές, αλλά και νησιώτικες αναφορές.
Φωτογραφίες by Nispell εδώ, εδώ κι εδώ
