Όταν ολοκληρώνουμε ένα σπίτι και το παραδίδουμε τελειωμένο, εκείνη τη στιγμή της παράδοσης είναι και η μοναδική στιγμή που έχει τη μορφή που του δίνουμε εμείς. Βέβαια οι ιδιοκτήτες δεν θα πάρουν σφυριά και θα αρχίσουν να γκρεμίζουν τους τοίχους, ούτε θα αλλάξουν φωτιστικά ή έπιπλα, αλλά θα τον κάνουν πιο πρακτικό ακλουθώντας τους άτυπους κανόνες όπου μετατρέπει ένα σπίτι από βιτρίνα σε χώρο πρακτικό, ο οποίος εκτός από ομορφιά και στυλ πρέπει να παρέχει και άνεση στις καθημερινές ανάγκες.
Αυτό πραγματεύεται η Uta Brandes στο βιβλίο της Design by Use. Η Γερμανίδα ακαδημαϊκός μιλάει για τον σοσιαλισμό του design προτείνοντας τις βιομηχανίες να παράγουν αντικείμενα, έπιπλα και συσκευές που να είναι πολυχρηστικά.
Όλοι κρύβουμε έναν διακοσμητή μέσα μας, υποστηρίζει η Uta Brandes κι αυτός εξωτερικεύεται ακόμα κι όταν κρεμάμε μία σακούλα στο καλοριφέρ (όπως στην φωτό), όταν αντί για βάζο χρησιμοποιούμε ένα μπουκάλι, για τραπεζάκι το σκαμπό, ή όταν διευρύνουμε τη χρήση ενός αντικειμένου.
Η συγγραφέας δεν προσπαθεί να καταργήσει το design, αλλά προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη λειτουργικότητα των προϊόντων βασιζόμενοι σε δύο βασικούς παράγοντες. Ο ένας είναι οι απαιτήσεις που έχουμε από το χώρο και τα αντικείμενα που τον απαρτίζουν και ο άλλος είναι η αλόγιστη σπατάλη που γίνεται αποκτώντας αντικείμενα μιας χρήσης, όπου αμέσως καταργείται η λειτουργία τους και πετιούνται.
Είναι εμφανής η επιρροή από την οικονομική κρίση ου βιώνει ο δυτικός κόσμος και ο επαναπροσδιορισμός του design κινείτε μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα με το οποίο έχουν συντονιστεί πολλοί κατασκευαστές επίπλων και καλλιτέχνες που για τα παράγωγά τους δεν χρησιμοποιούν μόνο ανακυκλώσιμα υλικά, αλλά αξιοποιούν ακόμη και τα σκουπίδια.
Ο άνθρωπος είναι προσαρμόσιμο είδος, λέτε να προσαρμοστεί σε αυτή την κατάσταση πριν αυτή προλάβει να εξυγιανθεί;
Για ακόμη μία φορά Γαλάτεια συμφωνούμε!
Τι να εννοούσα Γαλάτειά μου! Με την αντίληψη και τη ματιά που έχεις θα ήσουν η καλύτερη συνεργάτης.
Ναι κι εμενα μ’αρεσει το ζεστο σπιτι στο οποιο μεσα φαινεται οτι κινουνται και λειτουργουν ανετα οι κατοικοι του.
Εγω παλι το διατυπωνω λιγο διαφορετικα: Αν ειναι να κανεις κατι καν’το σωστα,αλλιως μην το κανεις καθολου….και μεσα στο σωστο βαζω και την εννοια του γουστου και του στυλ κλπ.
Σε προηγουμενη αναρτηση ανεφερες κατι για συνεργατιδα, τι ακριβως συνεργατιδα χρειαζεσαι καλη μου? Γραψε μου σχετικα στο email μου.
Ναι η πλαστική σακούλα είναι ότι πιο ακραίο, δεν μπορώ να τις βλέπω ούτε όταν έχουν ψώνια, πόσο μάλλον όταν αποτελούν μέρος του ντεκόρ. Με τα σεμέν είναι το μεγάλο γέλιο, να βλέπεις συσκευές της τελευταίας λέξης της τεχνολογία και από πάνω να βάζουν σεμέν.
Μ’ αρέσει η αναστάτωση και ο αυτοσχεδιασμός στο σημείο που δεν χαλάνε τον χαρακτήρα της διακόσμησης, κάνοντας το σπίτι να δείχνει ανθρώπινο και ζεστό-κατοικίσιμο και όχι εκείνα τα άκρως στημένα και ψυχρά που είναι όλα τοποθετημένα με τον χάρακα. Θέλω να φαίνεται ότι κατοικείται από ανθρώπους και όχι ρομπότ.
είσαι κι εσύ οπαδός αυτού που λένε: ότι είναι να κάνεις κάντο με στυλ, διαφορετικά μην το κάνεις καθόλου!!!
Προσωπικα με εκνευριζει το πως καταντουν τα σπιτια με την χρηση που κανουν οι ιδιοκτητες τους.Πολλοι προσθετουν εκεινα τα φρικτα σεμεν και αλλες αηδιες, ενω βρισκω τις πλαστικες σακουλες εξισου φρικτες! Υπαρχουν παντα κι εκεινες οι πανινες που βγαινουν σε πολλα χρωματα και σχεδια, που πλενονται και μπορουν να χρησιμοποιηθουν πολυ καιρο και που δεν χαλουν την αισθητικη του χωρου.Με λιγα λογια, οσο αφορα τους τροπους αποθηκευσης, υπαρχουν κι εκεινοι με στυλ, οποτε γιατι να καταφευγουμε σ’εκεινους που δεν το διαθετουν?