Ένα θέμα που απασχολεί πολλούς σε σχέση με τη διακόσμηση του σπιτιού τους είναι και οι πίνακες που θα κρεμάσουν στους τοίχους του, ή γενικότερα τα διάφορα αντικείμενα τέχνης που προορίζονται για το στόλισμα του σπιτιού.
Ας ξεκινήσουμε με τους πίνακες. Εδώ η θέση του διακοσμητή είναι λίγο άκομψη καθώς ο πίνακας δεν είναι μόνο ένα έργο τέχνης, αλλά και ένα επιπλέον διακοσμητικό αντικείμενο.
Υπάρχει βέβαια ένα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, άτυπο «πρωτόκολλο», που σε γενικές γραμμές προσδιορίζει τη θεματολογία που απευθύνεται και σε κάθε χώρο όπως: στη βιβλιοθήκη θα μπει μια παλιά γκραβούρα η ένας Εσερ.
Στην τραπεζαρία ταιριάζουν οι πίνακες με νεκρή φύση
Στην κρεβατοκάμαρα ένα γυμνό ή κάτι ρομαντικό όπως λουλούδια.
Αυτή είναι η πιο γενική προσέγγιση και μία χοντροκομμένη κατανομή. Αν θέλουμε να ασχοληθούμε περισσότερο πρέπει να ψάξουμε πολύ για το είδος και το ύφος του έργου που θα βάλουμε στον τοίχο μας.
Είναι σίγουρο ότι δεν μπορείς να βάλεις έναν Θεοτοκόπουλο, ή έναν Νταβίντσι (μιλάω βέβαια για κόπιες) σε έναν μοντέρνο χώρο, όπως δεν μπορείς να βάλεις Γουόρχολ πάνω από ένα καναπέ λουδοβίκου.
Αν το σπίτι σας είναι βαμμένο με παλ χρώματα και κυριαρχεί μια ανάλαφρη διάθεση με λουλούδια στις κουρτίνες ή τις ταπετσαρίες τότε θα ταίριαζε κάτι όπως ο Μονέ, ή Χατζηκυριάκος Γκίκας, όπου περνάμε σε ένα λιτό και απέριττο στιλ που μπορούν να συνδυαστούν οι περισσότεροι ζωγράφοι του Ιμπρεσιονισμού και εξπρεσιονισμού, ή και Έλληνες όπως ο Φασιανός.
Αυτά σε γενικές γραμμές αν θέλετε να επιμείνετε αυστηρά στην τέχνη γιατί από και πέρα υπάρχουν πολλοί πίνακες ή ακόμα και γιγαντοφωτογραφίες που μπορούν να γεμίσουν τους τοίχους και να διατηρήσουν την αυστηρή αρμονία του χώρου. Όπως σήμερα που είναι πού στη μόδα το βέγκε και το δέρμα κυκλοφορούν και ανάλογοι πίνακες που δεν είναι κάποιου μεγάλου ζωγράφου, αλλά τα θέματα τους, όπως και όλο το στήσιμο τους με την κορνίζα που μπορεί να είναι από δέρμα, μπορούν να αποτελέσουν μια συνέχεια των επίπλων σας.
Βέβαια είναι κάτι της αισθητικής ΙΚΕΑ, αυτού του στιλιζαρισμένου και τυποποιημένου κάτι που εμείς αποφεύγουμε, όπως αποφεύγουμε να κάνουμε χώρους αμέτοχους, ψυχρούς και χωρίς ζωντάνια. Που δεν προκαλούν κανένα συναίσθημα και δεν έχουν τίποτα από τη ψυχή του ιδιοκτήτη.
Η τέχνη στη διακόσμηση είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στο οποίο θα επανερχόμαστε συχνά καθώς δεν εξαντλείται ποτέ.