Ένα διαμέρισμα σε πολυκατοικία που κτίστηκε το 1800, το κληρονόμησε το νεαρό ζευγάρι από τον προπάππου, ο οποίος ποτέ δεν θα φανταζόταν ότι η παλιά του πόρτα, η απαρχαιωμένη και άχρηστη στην εποχή μας πόρτα, θα γινόταν το κύριο τραπέζι της οικογένειας, πάνω από το οποίο θα συγκεντρώνονται καθημερινά τα δισέγγονά του. Ο προπάππους θα προσπαθούσε επίσης να καλύψει τα τούβλα που φαίνονται στο διάδρομο, ή τα άγρια ξύλα που επενδύουν τον τοίχο της κουζίνας. Οι άνθρωποι των περασμένων γενεών ποτέ δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν τη γοητεία που βρίσκουν οι νέοι στο ακατέργαστο, στο ανεπιτήδευτο, στο ατημέλητο, στοιχεία που σημαίνουν την ανεμελιά, την ακομπλεξάριστη, τη χαλαρή, την cool ζωή. Αν και εδώ στην Ελλάδα δεν το έχουμε πολύ ακόμη, και με ενοχλεί όταν βλέπων νέα ζευγάρια να επιλέγουν έπιπλα βαριά, ξύλινα με σκαλιστά σημεία, ή έπιπλα από έναν αχαρακτήριστο μοντερνισμό που δεν ανήκει σε καμιά εποχή, δεν χαρακτηρίζει και δεν χαρακτηρίζεται από καμιά εποχή. Το σήμερα είναι πιο λιτό, δεν χρειάζεται να δίνουμε ένα κάρο χρήματα για να πάρουμε τα πιο ακριβά έπιπλα, πρέπει να αυτοσχεδιάζουμε και λίγο, άλλωστε το εντυπωσιακό δεν αγοράζεται, αλλά φτιάχνεται.
