Φωτεινές χρωματικές λάμψεις απέναντι σε πολυτελή μονόχρωμο φόντο, αυτό είναι που χαρακτηρίζει το σπίτι του αρχιτέκτονα τοπίου Guido Hager στο Βερολίνο. Το παρακάτω είναι από ένα άρθρο του φωτογράφου Helenio Barbetta για το σπίτι αυτό:
«Δεν υπάρχει ούτε ένα φυτό εσωτερικού χώρου στο διαμέρισμα του Guido Hager στο Βερολίνο. Αυτό που θα περιμέναμε στο διαμέρισμα ενός αρχιτέκτονα τοπίου θα ήταν ίσως ένα θερμοκήπιο που μέσα του θα καλλιεργεί διάφορα είδη φυτών και δέντρων, ή κάποιο σπάνιο εγχώριο είδος. Όμως ο ίδιος λέει ότι αν και του αρέσουν τα δέντρα «μου αρέσει να τα βλέπω μόνο σε εξωτερικούς χώρους. Δεν αισθάνομαι καμία ανάγκη για αυτά του εσωτερικού χώρου». Έρχεται εδώ για να μείνει λίγες μέρες κάθε μήνα, για να πάει στην όπερα, ή να δει κάποια έκθεση, ή απλά να χαλαρώσει και να περάσει χρόνο με φίλους. Επίσης, για αν δει την προσωπική του συλλογή από πίνακες που συνεχίζουν να κατοικούν στο διαμέρισμα όταν αυτός δεν είναι εκεί.
Όταν δεν είναι στο Βερολίνο πιθανότατα να βρίσκεται στην κύρια κατοικία του στη Ζυρίχη (όπου έχει ένα θερμοκήπιο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και να δουλεύει μαζί με το συνέταιρό του στην του εταιρεία του Hager Partner AG, όπου μαζί με ένα προσωπικό 40 ατόμων επεξεργάζονται πάνω από 70 σχέδια για ιδιωτικούς κήπους και αστικά πάρκα. Αλά η σχέση με τη φύση και τα φυτά είναι καθαρά επαγγελματική, εκείνο που του αρέσει να κάνει και δείχνει μεγάλο πάθος, είναι η συλλογή τέχνης, ξεκίνησε κατά τύχη «Δώδεκα χρόνια πριν, έτυχε να πάω σε μια γκαλερί στη Ζυρίχη, είδε έναν πίνακα που του άρεσε και τον αγόρασε». Τώρα έχει στην κατοχή του περίπου 300 έργα ζωγραφικής και σκίτσα.
Ο Hager έχει μια προτίμηση για τους σύγχρονους καλλιτέχνες, άνθρωποι που γεννήθηκαν στη δεκαετία του πενήντα και του εξήντα και ενδιαφέρεται κυρίως για μεγάλους καμβάδες. Όταν έψαχνε το μέρος που θα ζήσει στο Βερολίνο, οι «λεπτομέρειες» του προσωπικού του γούστου έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην τελική απόφαση της αγοράς. «Σαν να μεγάλωνε η συλλογή μου των έργων τέχνης» είπε «το πρώτο μου διαμέρισμα ήταν πολύ μικρό, γι’ αυτό άρχισαν να ψάχνω για κάτι άλλο. Θα έπρεπε να είναι στο Schoneberg γιατί ήθελα να μείνω στην ίδια περιοχή. Θα ήταν πολύ καλύτερα να είναι ένα σαφώς αστικό σπίτι που διαμορφώθηκε με παραδοσιακό τρόπο, να υπάρχουν διαχωριστικά μεταξύ των δωματίων, κυρίως υπνοδωματίων και καθιστικού και να υπάρχουν γύψινες διακοσμήσεις στην οροφή».
Και η τέλεια λύση βρέθηκε εδώ: ένα διαμέρισμα στο τέταρτο όροφο ενός ιστορικού κτηρίου. Η γενική κατάστασή του ήταν πολύ καλή, το μόνο που έπρεπε να αντικατασταθεί ήταν η ηλεκτρική εγκατάσταση, αλλά ήτα εντελώς γοητευμένος από τους τοίχους, οι πιο κατάλληλοι για αν κρεμάσει τα έργα τέχνης που λατρεύει, γενικά το τελειότερο σκηνικό για τα φωτεινά χρώματα των έργων τέχνης.
Τώρα οι τοίχοι έχουν βαφτεί λευκοί και μπήκε ένα νέο ιδικό γύψινο φινίρισμα για να αναδεικνύει τις χρωματικές αποχρώσεις των καμβάδων. Τα ταβάνια είναι επίσης λευκά, ως αντίθεση με το μαύρο ξύλο που επέλεξε για το δάπεδο. Το σαλόνι, το οποίο «κοιτάει» βόρεια, στο φυσικό φως της ημέρας είναι πολύ όμορφο και επικουρείται από ένα σύστημα ρυθμιζόμενου φωτισμού ώστε να ανταπεξέλθει στο δύσκολο ρόλο της ενίσχυσης και ανάδειξης των έργων τέχνης. Τα φωτιστικά, όπως και λίγα έπιπλα των Le Corbusier και Mies van der Rohe αποτελούν την λιτή επίπλωση του σπιτιού.
Αν και η κατάσταση του σπιτιού ήταν πολλή καλή, χρειάστηκαν εργασίες ενός έτους για να γίνει ο χώρος που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες του νέου ιδιοκτήτη. Η υπάρχον κουζίνα μετατράπηκε σε ένα νέο δωμάτιο με δική του, ανεξάρτητη είσοδο και μια νέα κουζίνα έγινε θυσιάζοντας ένα από τα άλλα δωμάτια. Όλα τα υπόλοιπα έμεινα όπως ήταν, πάντα σε σχέση με το εξωτερικό τοπίο: «όταν κοιτάζω έξω από το μικρό μου μπαλκόνι» λέει ο Hager «μπορώ να βλέπω τα δέντρα σε μακρινή απόσταση. Είναι σαν να πηγαίνει πίσω στο χρόνο, ή σαν να κοιτάς μία τοπιογραφία του Adolph Menzel». Αυτός είναι ο λόγος που ο Hager προτιμά τα δέντρα να είναι έξω. Το εσωτερικό είναι για τη σύγχρονη τέχνη.
