Είναι το μόνο ύφος που μπορεί να γεμίσει τεράστιους χώρους και λες πως δημιουργήθηκε για να διακοσμεί αποκλειστικά και μόνο παλάτια, ή ναούς.
Εμφανίστηκε τον 16ο αιώνα στην Ιταλία και ο προσανατολισμός του ήταν το επι-βλητικό και εντυπωσιακό έτσι όπως το είχε ορίσει ο Μιχαήλ Άγγελος.
Υλικά και χαρακτηριστικά είναι το μάρμαρο και το ξύλο. Ζωγραφισμένες ορο-φές, αγάλματα και μεγάλοι πολυέλαιοι. Χρώματα χρυσό, μωβ ή αυτοκρατορική πορφύρα, σιελ και μπεζ. Υφάσματα μετάξι και βελούδο.
Μοτίβα με περίτεχνες και ατέρμονες διακλαδώσεις σε υφάσματα και έπιπλα μαζί με το απαραίτητο χρυσό στέκονται σε ένα κορεσμένο τοπίο σαν σύμβολα σαν σύμβολα του ακόρεστου πλεονασμού και του αχόρταγου πλούτου.
Ο κρυστάλλινος πολυέλαιος αιωρείται σαν θεϊκό εκκρεμές από την ζωγραφισ-μένη οροφή που πλαισιώνεται από τα γύψινα καλλιτεχνήματα. Συνήθως τα θέ-ματα στις οροφές είναι θρησκευτικά και πάντα δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στον φωτισμό τους.
Βελούδινοι καναπέδες με ντεσέν οικόσημο. Ο κυρίως φωτισμός έρχεται από τα πορσελάνινα πορτατίφ και τους φωτιζόμενους πίνακες. Και ταπετσαρία που επαναλαμβάνει τα γνωστά μοτίβα.
Πάνω από τις κουρτίνες και μέχρι το καμπυλωτό τμήμα της οροφής σκαλιστές προτομές σε κατατομή.
Μάρμαρο, μάρμαρο και. λίγο μάρμαρο. Τα αγάλματα των αγγέλων αν ήταν κι αυτά λευκά δεν θα διακρίνονταν.
Η επιτομή του Baroque, η οροφή είναι σαν τρούλος, ίσως για να δώσει την εντύ-πωση των τριών διαστάσεων όπου το κτίριο συνεχίζει να υψώνεται μέχρι τον Παράδεισο.