Bauhaus

Ιδρύθηκε στη Βαϊμάρη της Γερμανίας το 1919 από τον Walter Gropius. Αν μπορούσαμε να δούμε τα οράματά του εκείνη την εποχή, θα βλέπαμε τον εγκέφαλο και την ψυχή ενός τεχνίτη και τον εγκέφαλο και τη ψυχή ενός καλλιτέχνη να εγκαταλείπου τα σώματά τους και να ενώνονται σε ένα νέο σώμα.  Αυτό το όραμα έβγαινε κεκαλυμμένο μέσα από φράσεις όπως «το Bauhaus είναι το αρχιτεκτονικό ύφος που θα δώσει μορφή στα κτίσματα του μέλλοντος».

Ήταν η εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και από αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει τίποτα που αφορά το σχεδιασμό τόσο σε κτήρια, όσο και σε έπιπλα. Εκ διαμέτρου αντίθετη σχεδιαστικά με τις Art Nouvau και  Atr Deco, ήρθε να συμπληρώσει ένα κενό που οι δύο προηγούμενες τεχνικές είχαν κάνει εμφανές. Με το Art Nouvau είχε μπει η πρόταση στην αγορά επίπλων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό, πως αυτά δεν μπορούν να είναι αφηρημένα κατασκευάσματα κάποιων επιπλοποιών, αλλά το να υπακούουν σε ένα συγκεκριμένο ύφος. Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται μαζική παραγωγή και η εποχή της βιομηχανικής επανάστασης ήταν η πιο κατάλληλή για να το κάνει εφαρμογή.

Σχεδιαστές για να σχεδιάσουν έπιπλα που να τα κατασκευάζουν οι μηχανές των εργοστασίων  δεν υπήρχαν και έτσι ο Walter Gropius ήρθε για να καλύψει αυτό το κενό. Η ιδέα βέβαια προϋπήρχε όταν το 1907, στη Γερμανία πάλι, βιομήχανοι και καλλιτέχνες συζητούσαν για το πως θα συνδυάσουν την τέχνη με την παραγωγή. Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που ο ίδιος έλεγε: «Δεν υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ του καλλιτέχνη και του τεχνίτη. Ο καλλιτέχνης είναι απλά ένας εξυψωμένος τεχνίτης» κι αυτό ίσως τον έκανε τον καταλληλότερο άνθρωπο για να το πραγματοποιήσει.

Θέλοντας λοιπόν να παντρέψει την τέχνη και την τεχνική χρησιμοποίησε άριστους εκπροσώπους αυτών των δύο ειδών. Προσέγγισε καλλιτέχνες με πολύ ιδιαίτερο ύφος όπως οι Johannes Itten, Paul Klee και Wassily Kandinsky οι οποίοι επάνδρωσαν τη μία από τις δύο τεχνοτροπίες που ήθελε να περάσει στα δημιουργήματα που θα χαρακτήριζαν το Bauhaus και ονομάστηκα δάσκαλοι «Μορφών» και όπου από κοινού με τους δασκάλους των «Εργαστηρίων» επέβλεπαν και συντόνιζαν την κατάρτιση των σπουδαστών. Ήταν μια παράτολμη ζεύξη στην οποία πρώτος αντέδρασε ο σημαντικότερος ρυθμιστής του τμήματος των Μορφών ο Johannes Itten και ήρθε σε έντονη ρήξη με τον Walter Gropius υποστηρίζοντας ότι η τέχνη είναι ελεύθερη και δεν μπορεί κανένας να την περιορίσει σε συγκεκριμένα καλούπια.

Παρ’ όλες τις διαφορές το Bauhaus είχε αποκτήσει το δικό του ύφος και τεχνοτροπία η οποία συνεχίστηκε και μετά τη σχολή της Βαϊμάρης όπου τη διαδέχτηκε η σχολή του Ντεσάου.

Το αγαπημένο υλικό του Bauhaus ήταν το μέταλλο και ως σχήματα τις γεωμετρικές γραμμές. Θέσανε σαν απόλυτη προτεραιότητα αυτό που δεν μπόρεσαν να καταφέρουν τα προηγούμενα σχεδιαστικά μοντέλα, όπως η απλότητα, χρηστικότητα και λειτουργικότητα. Αφαίρεσαν κάθε διακοσμητικό στοιχείο και επικεντρώθηκαν στις ιδιαιτερότητες που μεταδίδουν  τα υλικά, τα χρώματα και τα σχήματα των προϊόντων χωρίς τίποτα το περιττό.