Σπίτι συλλεκτών έργων τέχνης και φτιάχτηκε έτσι που λες και εκεί μέσα ζουν μόνο έργα τέχνης. Όλα τα άλλα υπάρχουν για να οριοθετούν το χώρο, να οριοθετούν το σπίτι, να οριοθετούν το σύμπαν, όπου λες και αν δεν υπήρχαν τοίχοι και πατώματα οι άνθρωποι θα πέφτανε στο κενό, όμως υπάρχουν μόνο για αυτό, δεν πρέπει να τα καταλαβαίνει και να τα αισθάνεται κανείς. Αυτό που πρέπει να καταλαβαίνουν και να αισθάνονται είναι τα έργα τέχνης. Όλα τα άλλα υπάρχουν δια των αχνών σκιών τους και η ανθρώπινη δραστηριότητα υπονοείται, αφού είναι σπίτι θα υπάρχει. Αυτό δεν το λέω γιατί στις φωτογραφίες δεν βλέπουμε ανθρώπους (πουθενά δεν γίνεται αυτό), αλλά γιατί δεν υπάρχει «τριβή» με τη ζωή. Δεν φαίνονται πουθενά πάθη, αγάπες και μίση, παρά μόνο ένα σκηνικό που επιβεβαιώνει την μεγάλη οικονομική επιφάνεια των ιδιοκτητών.
Θα μου πεις, οι άνθρωποι θέλανε ένα μοντέρνο μίνιμαλ που θα ταιριάζει με το ύφος των έργων τέχνης που έχουν. Γι’ αυτό και μίλησα για σκηνικό. Όλοι, λίγο πολύ, προσαρμόζουμε το σπίτι μας σύμφωνα με τις ανάγκες μας, όταν όμως το σπίτι αποτελεί σκηνικό τότε προσαρμοζόμαστε εμείς σύμφωνα με τις ανάγκες του σπιτιού. Εδώ μιλάμε για ζωή, που κρατάει 10, 20, 30, 50, 100 χρόνια και όχι για τα 5 λεπτά που θα περάσουμε βλέποντας τις φωτογραφίες. Ένας χώρος χωρίς ζωή είναι χωρίς προσανατολισμό. Χωρίς χθες, σήμερα και αύριο. Κρατάει αποσπασματικά, όσο χρειάζεται για να δούμε τις φωτογραφίες.
Από τους τεξανούς Poteet Architects
