Η βάση του έργου ήταν πραγματικά εξαιρετική: μια κατοικία που περιλαμβάνει ένα αρχαίο μοναστήρι 500 ετών και μέσα του αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις από τον ίδιο το Αντόνι Γκαουντί. Οι διακοσμητές Elina Vilá και Agnès Blanch κλήθηκαν αν ανταποκριθούν σε μία τεράστια πρόκληση ανακατασκευής ενός κτιρίου με μεγάλη ιστορική αξία. Έπρεπε να αποκαταστήσουν τα αυθεντικά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι ένα σύγχρονο διαμέρισμα με ειλικρινή σεβασμό στην ιστορία του.
Η πρώτη επαφή με το ακίνητο
Το ακίνητο βρίσκεται σε ένα κτίριο σε μια παλιά συνοικία της Βαρκελώνης, τμήμα βασιλικής περιουσίας από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα.
Αποτελείται από μια μονάδα περίπου 200 τετραγωνικών μέτρων, πάνω από μια αυλή και μια γειτονική περιοχή που ήταν για το προσωπικό του πρώην μοναστηριού του Αγίου Αυγουστίνου, με την πρόσοψη προσανατολισμένη στην πίσω αυλή. Η μονή είναι ένα κτίριο 500 ετών.
Τα τελευταία 20 χρόνια χρησιμοποιούνταν σαν αποθήκη υφασμάτων και η κατάστασή του ήταν πολύ κακή όταν το πήρε ο νέος του ιδιοκτήτης.
Οι ιδιοκτήτες του, Καταλανοί που μένουν στη Δανία, αγόρασε αυτό το σπίτι στην παλιά συνοικία της Βαρκελώνης και ανέθεσε στο στούντιο ΜΙΝΙΜ (είναι οι ίδιοι που είχαν μετατρέψει τον στάβλο σε ένα καταπληκτικό διαμέρισμα και είχαμε δει ΕΔΩ) την μελέτη και αποκατάστασή του. Τους γοήτευσε ο μοναδικός χώρος με τα ιδιαίτερα αρχιτεκτονικά στοιχεία, αλλά αυτό που τους ενθουσίασε ήταν κάποιες παρεμβάσεις που είχαν γίνει από τον ίδιο τον Γκαουντί. Αυτό που τέθηκε από την αρχή σαν βασικό στοιχείο των εργασιών, από κοινού των ιδιοκτητών και των αρχιτεκτόνων, ήταν ο σεβασμός στην ιστορική αξία του κτίσματος.
Ο κύριος κοινός στόχος ήταν η ανάκτηση και αποκατάσταση κάθε ένα από τα αρχιτεκτονικά και δομικά στοιχεία του σπιτιού που έχουν αξία.
Η δεύτερη προϋπόθεση ήταν ότι τα πάντα θα πρέπει αν είναι ουδέτερα, λευκά και διαφανή.
Τέλος, ήθελαν μια καθαρή, μινιμαλιστική αισθητική εμπνευσμένη από το στυλ των Βόρειων Χωρών, με λύσεις και έπιπλα σύγχρονου σχεδιασμού.
Η δομή
Αφού αποφάσισαν τη διανομή, αναλύσανε τα δομικά στοιχεία για την έναρξη της μεταρρύθμισης.
Η οροφή δεν θα μπορούσε να κρατήσει, όχι μόνο γιατί ήταν σε κακή κατάσταση, αλλά επειδή ήταν απλή και δεν παρείχε καμία προστασία. Έτσι αφαιρέθηκε και στη θέση της μπήκε μία που να έχει ομοιογένεια με τη δομή. Δεδομένου ότι έπρεπε να διατηρηθούν τα κυριότερα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά, τα πλαίσια των παραθύρων έμεινα ως είχαν και ενισχύθηκαν τα παράθυρα.
Οι διακοσμητές Elina Vilá και Agnés Blanch ήταν υπεύθυνοι για τη μεγιστοποίηση όλων των στοιχείων που αποτελούσαν την αρχική δομή αυξάνοντας, με την ανάκτηση, τις δυνατότητες του χώρου και προσαρμόζοντάς το στις ανάγκες που έχει το νεαρό ζευγάρι με το ένα παιδί.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα διαμέρισμα των 180 τετραγωνικών μέτρων με πρόσβαση σε μια αυλή περίπου 150 τετραγωνικών και ένα χώρο μπροστά (που ήταν η μονή) άνω των 100 μέτρων που θα αφιερωνόταν στο καθιστικό και το γραφείο του ιδιοκτήτη.
Σαλόνι, τραπεζαρία και κουζίνα αποτελούν το κομβικό σημείο του σπιτιού, αρθρωμένα σε ένα ενιαίο, ανοιχτό χώρο με πρόσβαση στην αυλή, σαν να είναι ένα πατάρι. Στο βάθος τοποθετήθηκε το κύριο δωμάτιο με το μπάνιο, ενώ στην είσοδο του σπιτιού υπάρχουν δύο υπνοδωμάτια και ένα μπάνιο.
Η ιστορία
Η σκήτη ανήκει στον Άγιο Αυγουστίνο αλλά με τους διχασμούς της εκκλησίας εκείνη την εποχή, κάθε γειτονιά είχε το δικό του μοναστήρι. .
Το αρχικό κτίριο είναι 500 ετών, τα τελευταία 100 χρόνια είχαν ενσωματωθεί κομμάτια του οικοδομικού τετραγώνου με αποτέλεσμα να προστεθούν διάφορα στοιχεία. Το μοναστήρι είναι κρυμμένο πίσω από έναν τοίχο με διαφορετικά ανοίγματα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Είχε ανακαινιστεί και από το Αντόνι Γκαουντί
Στην χρονική περίοδο που το σπίτι ανήκε στην Isabel Güell, μαρκησία του Castelldosrius, και την κόρη της Eusebi Güell, φίλη και προστάτιδα του Γκαουντί, ζήτησε από τον μεγάλο αρχιτέκτονα, μεταξύ του 1901 και 1904, να το ανακαινίσει.
Το τμήμα με τις καμάρες, που τώρα είναι το σαλόνι, έγινε από αυτόν.
